3. Bałagan w życiu.

Dwa miesiące wcześniej...

Wtuliłam twarz w jego obojczyk, nie chciałam, żeby zobaczył moje łzy. Wiedziałam, że zobaczymy się za dwa tygodnie, ale i tak było mi smutno, nie chciałam, żeby zostawił mnie samą.

– Kochanie, gdy do mnie przyjedziesz będziemy mogli spędzić ze sobą cztery dni, brzmi niesamowicie, prawda?

– Tak, to będzie cudowne – odpowiedziałam dziwiąc się, że nie załamał mi się głos.

Splótł swoje palce z moimi, a ja poczułam jak skręca mi się żołądek, albo coś innego w brzuchu – nigdy nie byłam dobra z biologii.

Nie podobało mi się, że znowu wyjedzie i zostawi mnie tutaj samą, kochałam go i nie chciałam, żeby tak wyglądał nasz związek. Rozumiem, miał w Warszawie pracę i chciał się dorobić, nie prosiłam, żeby dla mnie rezygnował z marzeń, bo wiedziałam, że jest to dla niego ważnie. Niestety w takim układzie, to ja cierpiałam i nie wiedziałam jak sobie z tym poradzić.

Nieznany ból

Rozdziera dziś mnie

Krzyczeć chcę

Lecz w próżni wciąż tkwię

Radio jak zwykle idealnie dopasowało piosenkę do mojego podłego nastroju, co zaczynało być trochę przerażające.

Patrzę w oczy twe

Na nowo gubię się

Wiem, że to nie będzie wiecznie trwać

Więc zaciskam pięść

I słabym głosem mówię: żegnam cię

A wszystko rozpada się

Leżałam obok niego, a raczej częściowo na nim i dlatego poczułam jak przy tych słowach jego ciało stało się nienaturalnie sztywne. Pewnie też wsłuchał się w tekst piosenki, byłam ciekawa czy w jego głowie pojawiła się myśl, że beze mnie wszystko straci sens. Jednocześnie zastanawiałam się czy w jakimś momencie ta odległość naprawdę zniszczy, to wszystko co tak długo budowaliśmy. Może nie tylko ja zastanawiałam się jakby to było, gdybyśmy mieszkali razem i mieli siebie, na co dzień. Prawdopodobnie powinnam się do niego przeprowadzić, ale byłam już zapisana na studia we Wrocławiu. Zależało mi na tym, żeby zrobić tam, chociaż licencjat. Trzy lata i zamieszkam z Tomkiem – ta myśl zawładnęła moim umysłem. Muszę wytrwać, pomimo swojej paranoicznej natury, nieuzasadnionej zazdrości i przekonania, że to się niedługo skończy – tak, nie wierzę w związki na odległość, ale tkwię w nim. Jestem chodzącą sprzecznością, nie musicie mi tego uświadamiać, bardzo dobrze zdaję sobie z tego sprawę.

Wyrywam się i uciekam

Szukam miejsca, gdzie oszukam czas

Jednak na próżno wciąż biegnę

Bo tylko ty możesz mnie ocalić

Myślałam, że więcej nie wytrzymam, ta piosenka mnie dobijała. Miałam wrażenie, że jest o nas i w pewnym momencie naprawdę zacznę uciekać, a wtedy nie będzie mógł mnie dogonić. Nie chciałam, żeby znowu coś się między nami popsuło, pragnęłam z nim być, ale nienawidziłam samotnych nocy i związku przez sms'y. Pozostało mi jedynie wierzyć w jego słowa, że naprawdę przetrwamy, nawet nie wiecie jak bardzo chciałam w to wierzyć, ale nie wierzyłam. Jestem realistką, któreś z nas zmęczy się i zakończy ten związek, a wtedy oboje będziemy cierpieć – zawsze tak było, nawet jak się rozstaliśmy, to i tak nam na sobie zależało. Teraz jesteśmy starsi, myśleliśmy, że teraz związek będzie łatwiejszy, myliliśmy się, wszystko bardziej się skomplikowało.

Czasy obecne...

To nie był sen. Marcus naprawdę w środku nocy zapukał do moich drzwi z włoskim jedzeniem w dużej reklamówce.

– Pomyślałem, że jesteś głodna – powiedział wymachując mi papierową torebką przed nosem.

– Skąd wiesz, gdzie mieszkam? – zaczynałam się obawiać, że ten z pozoru niegroźny osobnik znalazł nowe zajęcie na zapełnienie wolnego czasu, a mianowicie śledzenie Anastazji. Tak, wiem, że mówię o sobie w trzeciej osobie, ale w tym wypadku inaczej nie można wyrazić tego, co myślę.

– Adrianna bardzo mnie lubi.

– Nie zrobiła tego – powiedziałam, chociaż wiedziałam, że mnie nie okłamał. Adrianna naprawdę była do tego zdolna.

– Zrobiła – odpowiedział uśmiechając się przebiegle.

Usiadł po turecku na podłodze i rozłożył dookoła styropianowe pudełka z jedzeniem. Zaczął jeść nie czekając aż usiądę, zachowywał się tak jakby codziennie jadał na podłodze mojego salonu. To było podejrzane, może powinnam się zapytać Adrianny, czy czasem nie dorobiła komuś kluczy do mojego mieszkania. Tak, wynajmowanie mieszkania od szalonej szefowej nie było moją najlepszą decyzją.

– Alice będzie zła – powiedziałam, chociaż wiedziałam, że nie przyszedłby do mnie, gdyby się tego obawiał.

– Nie dowie się, że do ciebie przychodzę. Z tego, co pamiętam zasypia już o dwudziestej drugiej, więc nie będzie nas teraz szpiegowała.

– Skąd tak dużo o niej wiesz, przecież ona przyjaźniła się z twoją siostrą a nie z tobą.

– Przyjaźń to za duże słowo, ale były czasy, gdy nie skakaliśmy sobie do gardeł. Prawdę mówiąc nie mam nic przeciwko niej, to ona ma ze mną problem, zawsze jak mnie widzi podnosi jej się ciśnienie.

– Mój chłopak przyjeżdża w poniedziałek – odwróciłam się i spojrzałam na zegarek na ścianie. – A poniedziałek mamy już od jakiś dwóch godzin.

– Nie zauważy mnie – powiedział pewnie.

– Faktycznie, kto mógłby zauważyć dwumetrowego mężczyznę w 50-metrowym mieszkaniu swojej dziewczyny.

– Nie podejrzewałem ciebie o pesymizm.

Zignorowałam go, nie chcąc do rana tkwić w tej irytującej wymianie zdań. Miał u mnie plusa, przyniósł mi gyrosa z frytkami i sałatką. Prawdę mówiąc nie byłam głodna, ale uwielbiam gyrosa.

Jedzenie było już zimne, gdy kończyłam je jeść, przez cały ten czas siedziałam na kanapie i nie zwracałam uwagi na Marcusa. Nie mogłam jednak wiecznie go ignorować, ciążyła mi cisza między nami. Nie myślcie, że nagle odczułam niewytłumaczalną potrzebę porozmawiania z nim, po prostu miałam wrażenie, że przez cały czas, gdy jego buzia jest zamknięta, jego mały móżdżek obmyśla sadystyczne plany uprzykrzenia mi wolnego czasu. Spojrzałam na niego i zdałam sobie sprawę, że przez cały czas obserwował mnie z szelmowskim uśmiechem.

– Nie rób tego – powiedziałam bez emocji.

– Czego mam nie robić? – zapytał zdziwiony.

Podeszłam do niego i po raz pierwszy nasze twarze dzieliły jedynie milimetry. Źrenice niemal całkowicie przysłoniły jego tęczówki. Był piękny, nie miałam, co do tego wątpliwości, podobnie jak do tego, że nie jestem podatna na jego urok osobisty ani żaden inny, który zmusiłby mnie do zmiany decyzji.

– Nie chcę żebyś patrzył na mnie tak, jakbym była malutką gwiazdką, która spadła na Ziemię. Lubię cię, ale nie należysz do najnormalniejszych osób i nie jestem pewna, czego ode mnie chcesz.

Czubkiem języka przejechał delikatnie po swojej górnej wardze. Nie odsunął się ode mnie, ja też tego nie zrobiłam, czułam się jakbym była uwięziona, nie potrafiłam odwrócić głowy ani wzroku.

– Przepraszam – Jego słowa mnie zaskoczyły, jednak z równowagi wyprowadził mnie jego oddech, który delikatnie rozpłynął się na mojej twarzy.

– Nigdy nie narzucałem się dziewczynom, właściwie to nie utrzymywałem z nimi bliższych kontaktów. Nie jestem skrytą osobą, ale jak już mówiłem ci wcześniej, wierzę w pokrewieństwo dusz, a skoro czeka na mnie ta jedyna, to nie widzę powodu, dla którego miałbym marnować swój cenny czas i energię na kogoś, kogo i tak nie pokocham.

– To co mówisz jest smutne.

– Może masz racje, ale nic nie poradzę na to, że taki jestem.

Położyłam się na plecach i zamknęłam oczy. Czułam, że mi się przygląda, aczkolwiek dopiero po dłuższej chwili dołączył do mnie.

– Jesteś inna, przy tobie wszystko jest przesycone energią. To jest piękne i szkoda, że nie możesz tego zobaczyć.

Oparł się na łokciu i nachylił się nade mną tak, że znowu widziałam z bliska jego oczy. Ukrywał coś, widziałam to w jego oczach – było coś, o czym nie chciał mi powiedzieć, a ja nie wiedziałam czy w tej sytuacji, to dobrze czy źle.

– Możesz tutaj zostać – powiedziałam zaskakując samą siebie. – Tomek wraca dopiero po południu, a nie chcę żebyś wracał do domu tak późno.

– Nie wiesz gdzie mieszkam, mogę być twoim upierdliwym sąsiadem.

– Zauważyłabym ciebie, uwierz mi.

– W takim razie dziękuję, masz bardzo wygodną podłogę.

– Nie musisz spać na podłodze, jest wersalka.

Między brwiami Marcusa pojawiła się urocza, pionowa zmarszczka na widok, której z trudem powstrzymałam się od wybuchu śmiechu.

– Anastazjo, dobrze mi jest w tej chwili, może to zabrzmi żałośnie, ale miło jest z kimś pogadać. Jest dużo osób, które się o mnie troszczą, ale nikt mnie nie rozumie, więc unikam grupowych spotkań. Pewnie o tym nie wiedzą, ale czuję się bardzo samotny – spojrzał na mnie i uśmiechnął się delikatnie – na szczęście odnalazłem ciebie, przy tobie nie czuję się samotnie nawet, gdy milczymy, a ty w zaskakująco wolnym tempie pochłaniasz włoskie dania.

Nie jestem pewna, kiedy zasnęłam, ale obudziłam się wtulona w Marcusa, a co gorsze po nocy przespanej na podłodze byłam tak obolała, że nie mogłam się ruszyć. Jakby na zwołanie, otworzył jedno oko i uśmiechnął się zaspany. 

– Mam nadzieje, że możesz się ruszać, bo jeżeli nie, to Alice będzie musiała nas stąd podnosić, a to może się jej nie spodobać.

Nie mogłam się powstrzymać i wyobraziłam są tę scenkę. Alice naprawdę byłaby wściekła.

– Jest tylko jeden, malutki problem, nie mamy przy sobie telefonów, więc musimy sami poskładać się do kupy i wstać.

– Może to i lepiej, nie żebym miał coś przeciwko Alice, ale ona chyba mnie nie lubi.

– Niewiarygodne, rano jesteś pozbawiony swojej niezwykłej inteligencji. Oczywiście, że Alice cię nie lubi, po Halloween musiałam wysłuchać jej monologu o tym, jakim to jesteś wstrętnym gadem. Podpadłeś jej, ale zawsze mogę z nią o tym porozmawiać. Zdaję sobie sprawę z tego, że nie znam cię za dobrze, ale nie powinna tak na ciebie reagować, jesteś dobrym chłopakiem.

– Niestety, nie jestem wystarczająco dobry dla ciebie.

– O czym ty mówisz?

Wstał bez najmniejszego ostrzeżenia i spojrzał na mnie dopiero, gdy stanął przy wyjściu z pokoju.

– Jestem popsuty, nie zaprzyjaźnisz się ze mną.

Nie wiedziałam, co odpowiedzieć, ale to nie miało znaczenia, bo nie czekając na moją reakcję, wyszedł z mieszkania.

– Alice, po raz setny mówię ci, że nic się nie stało.

– Mylisz się – odpowiedziała, nerwowo stukając paznokciami o drewniany blat.

– Marcus nie jest złą osobą, ale jeżeli nadal chcesz snuć swoje teorie spiskowe, to proszę usiądź w innym miejscu, gdzie nie będziesz odstraszała klientów.

Alice ostentacyjnie rozejrzała się po pustym sklepie.

– Jedyne, co w tym miejscu odstrasza ludzi, to ilość książek.

– To jest ANTYKWARIAT, tutaj muszą być książki – powiedziałam do niej w sposób sugerujący, że zaczyna zachowywać się jak trzyletnie dziecko, które na każdym kroku, zadaje irytujące pytania.

Alice lekceważąco machnęła ręką i upiła trochę zimnej kawy, a następnie dokładnie mi się przyjrzała.

– A co na to powie Tomek?

– Nie powiedziałaś tego, rozumiem, że nie lubisz Marcusa, ale nie mieszaj się w to. Nie powinno cię obchodzić jak zareaguje na niego Tomasz, tym bardziej, że się o nim nie dowie.

– Musisz mu powiedzieć – zaprotestowała.

– A czy ty powiedziałaś Filipowi o swoim wyjeździe do LA?

Alice dotknęła ręką serca i oburzona zmrużyła gniewnie oczy.

– Dobrze wiesz, że to, co było w LA, zostaje w LA.

Poczułam w powietrzu jaśmin i od razu wiedziałam, że z zaplecza wyszła Adrianna. Nigdy nie można było usłyszeć jak się porusza, ale na moje szczęście można było to poczuć. Uśmiechnęła się uroczo i bez pytania o zgodę zaczęła zaplatać mi włosy. Zawsze traktowała mnie tak jakby była moją rodziną i mogła pozwolić sobie na wszystko. W jej zachowaniu brakowało zwykłego dla obcych skrępowania.

– Anastazjo, rozmawiałam z Angeliką i obie doszłyśmy do wniosku, że powinnaś przyjść na jedno z naszych spotkań.

– Kim jest Angelika?

– Poznałaś ją w Halloween, jest tobą zachwycona. W czwartek jest pełnia, mogłybyśmy wprowadzić cię do naszego kręgu.

– Nie wierzę, naprawdę chcesz, żebym latała z wami po lesie, niczym Harry Potter. Przepraszam, ale nie chcę żeby zamknęli mnie w szpitalu bez klamek.

– Masz w sobie potencjał, mogłabym cię wiele nauczyć.

Spojrzałam w jasne oczy Adrianny, które zaprzeczały temu, żeby była w jakikolwiek sposób obłąkana. Może po prostu dobrze to ukrywała, niestety musiałam przyznać, że jedyne, co zobaczyłam w jej oczach, to mądrość – nie miałam, co do tego wątpliwości.

– Nie wierzę w magię, istnieje tylko to, co widzimy i to, co zdołali udowodnić naukowcy.

– Anastazjo, może czasami powinnaś spojrzeć na świat z innej perspektywy – zasugerowała Alice

– Nie wierzę w to – powiedziałam kolejny raz, ale one tego nie słuchały.

– Jeżeli naprawdę tak myślisz, to w takim razie skąd się u ciebie wzięło zamiłowanie do legend? Czujesz, że na świecie istnieją stworzenia i zjawiska o których nie masz pojęcia, gdzieś głęboko wierzysz w magię. Anastazjo, to jest w tobie, jesteś magiczną istotą, tak jak my wszyscy.

– Nie lubię, gdy zaczynacie przekonywać mnie do zmiany moich poglądów, milion razy mówiłam wam, że w to nie wierzę.

Spojrzałam na moje buty, ale zobaczyłam coś innego – moją przeszłość. Znowu zobaczyłam te wszystkie noce, gdy czułam lęk i miałam wrażenie, że ktoś próbuje mnie zaatakować. Nie mówiłam im o tym, ale wydaje mi się, że coś podejrzewały, bo czasami nadal miałam napady lęków, których nie potrafiłam powstrzymać. Poczułam na ramieniu ciepłą dłoń Adrianny, która wyrwała mnie z zamyślenia.

– Wiem, ale jeżeli kiedyś zmienisz zdanie, to wiedz, że ci pomogę. Nauczę cię wszystkiego, co wiem. Pamiętaj tylko, że intuicja jest ważna, często właśnie przy jej pomocy powstawały niezwykłe ziołowe mikstury. Reguły są po to by je łamać, a bezsensu jest trzymanie się przepisów, gdy czujesz, że tym razem nie zadziałają. Musisz postępować tak jak podpowiada ci serce i umysł.

*

Estrella chodziła za mną i mruczała niezadowolona, dałem jej jedzenie i próbowałem ją pogłaskać, ale jak każda kobieta miała dni, których my mężczyźni tak bardzo nienawidzimy. Miałem cichą nadzieję, że Anastazja będzie w lepszym nastroju niż jej kotka, ponieważ tak rzadko się widujemy, że marnotrawstwem byłoby przeznaczyć wspólne chwile na kłótnie. Patrząc na ilość pustych opakowań po włoskim jedzeniu domyśliłem się, że prawdopodobnie nie miała ostatnio czasu gotować. Nie byłem zdziwiony, bo dużo czasu spędzała w antykwariacie. Usłyszałem przekręcający się klucz w zamku i wyjrzałem z kuchni. Do przedpokoju weszła Anastazja, była ubrana w puchową kurtkę i czerwoną czapkę z pomponem. Nie wyglądała źle, według mnie zawsze wyglądała uroczo, uwielbiałem jak marszczyła nos, gdy jej ciemne loki robiły, co chciały.

– O, Estrella – powiedziała zmęczonym głosem, gdy kotka znikąd pojawiła się przy jej nodze. – Co jej zrobiłeś? – zapytała po chwili, a ja w obronnym geście podniosłem ręce do góry.

– Nic, jest taka odkąd przyjechałem.

– Trudno – przytuliła mnie na powitanie i dodała z nadzieją: – proszę, powiedz mi, że zrobiłeś kolację.

– Właściwie, to miałem inny pomysł.

Zabrałem Anastazje na kolacje do restauracji, ale mało zjadła, przez cały czas bawiła się widelcem jak czteroletnie dziecko. Nie chciała mi powiedzieć, co się stało, bolało mnie, że po tylu latach ciągle ma przede mną tajemnice.

– Może jednak wolisz ciasto? Cukier zawsze poprawia ci humor.

Spojrzała na mnie tymi swoimi wielkimi, niebieskimi oczami i wykrzywiła krwisto-czerwone usta. Popełniłem błąd, świadczyły o tym wszystkie malutkie zmarszczki, które pojawiły się na jej alabastrowej twarzy.

– Jestem zmęczona, może i ty masz wolne, ale ja byłam dzisiaj w pracy. Adrianna przywiozła pudła z książkami i jeżeli mam być szczera, to zastanawiam się czy ona czasami sprawdza, co kupuje. Większość książek nie nadawała się na podpałkę, o sprzedaży nie wspominając.

Położyłem dłoń na jej drobnych palcach i spojrzałem jej głęboko w oczy – nie chciałem przegapić momentu, gdy usłyszy, co dla niej przygotowałem i momentalnie zrobi się wesoła.

– Kochanie wiem, że jest ci ciężko, ale musimy przetrwać. Dla umilenia ci związku na odległość, zaplanowałem nam wakacje w Chorwacji, spędzimy razem czternaście dni, czyż to nie jest cudowne?

Potrząsnęła głową z niedowierzaniem i zabrała swoją dłoń spod mojej. Zrobiłem coś nie tak, ale nie byłem pewien, co tak bardzo ją zdenerwowało, przecież wakacje, to wspaniały pomysł.

– K-o-c-h-a-n-i-e, będzie lepiej jak odwołasz wyjazd, bo ja nie zamierzam tam jechać. Wolałabym mieć ciebie cały czas obok siebie, a nie tylko w wakacje i wtedy, gdy ty masz czas.

Gwałtownie wstała z krzesła, które delikatnie się zachwiało. Wszystko działo się tak szybko, że nie zdążyłem zareagować. Anastazja nie zauważyła mężczyzny, który właśnie przechodził obok i wpadła na niego. Prawdopodobnie upadłaby na podłogę, gdyby jej nie złapał. Oszołomiona spojrzała na chłopaka i wyszeptała do niego:

– Co ty tu robisz?

A